Ik stond langs de kant van een voetbalveld naar een partijtje voetbal te kijken van 9 jarigen. Samen met nog een aantal ouders. In de rust riep een van de ouders zijn kind: “kom eens, hoe gaat het met je enkel?” Waarop het kind antwoord: “tsja eigenlijk niet zo goed” . Waarna ik de ouder hoor zeggen: “zie je nou wel, ik zei toch dat je uit de duels moet blijven, logisch dat je nu pijn hebt.” Het kind was stil en droop af met zijn blik naar de grond. Na dit moment wist ik het zeker: mijn missie is om ouders als mens te laten groeien zodat ze bewuster worden van hun eigen gedrag/ familiesysteem waardoor hun kind de ruimte ervaart om hun eigen kompas te gaan volgen en ze gaan stralen vanuit zelfliefde
Ik wist dat de ouder het goed bedoelde, het was een advies dat inhoudelijk klopte. Ik zag het kind sprakeloos en verdrietig weglopen. Ik stelde mezelf vragen zoals zou het kind de volgende keer weer eerlijk zijn? Zou het de volgende keer weer open staan of zichzelf beschermen tegen een mogelijk pijnlijke reactie? Hoe zou het kind in het vervolg omgaan met zijn eigen (pijn)grens? Als dit een patroon is tussen deze ouder en kind, wat zou dit doen in de verbinding?
En hoe zou het zijn afgelopen als de ouder zoiets had gezegd als: jee, wat rot voor je dat je pijn hebt. Wat zou je nu het liefste doen? En wat is hiervoor voor nodig?
Boem…geraakt!
