Laatst coachte ik een ouder die vertelde dat zijn kind steeds stiller en stiller werd aan tafel en steeds meer zijn eigen weg ging en ook minder vertelde. De verbinding raakte hij kwijt en dat vond hij jammer. Zijn dochter had het al een tijd niet meer naar haar zin op de naschoolse opvang en daardoor had hij besloten om meer thuis te gaan werken zodat zij na school ook vaker naar huis kon komen. Net zo gezellig. En toch pakte het anders uit: meer discussies en minder plezier.
Hij vroeg aan zijn dochter van 7 jaar waarom ze zo stil was en dat het leek alsof ze hem ontwijkte. Ze antwoordde: “Ja pap, jij bent er wel, maar je bent er ook niet. Ik zie je zitten achter een scherm, maar je hebt geen aandacht voor mij. Nu ga ik ook mijn eigen gang.”
En zo is dat, zo puur, zo simpel en zo pijnlijk.
Sindsdien is vader duidelijker in wanneer hij er wel en niet kan zijn. En als hij er wel is, krijgt ze ook zijn volledige aandacht waardoor ze weer meer rust, plezier en verbinding ervaren.